Suspense

Zelden heb ik me zo geërgerd aan een weg waarover ik reed. Volkomen recht, gelegen naast een oude trekvaart, met een prachtig uitzicht over het Friese land, zo herinner ik mij deze route binnendoor richting Groningen. De weg begint net buiten Dokkum en eindigt in de buurt van Buitenpost. Maar door een renovatie zijn er inmiddels zoveel kunstmatige obstakels in aanwezig - waarschijnlijk bedoeld om de snelheid van het verkeer te drukken - dat ik er na een paar kilometer volkomen tureluurs van werd.

Geen waarschuwingsbord te bekennen bij al dit ongerief. Telkens weer wordt je overvallen door een wegversmalling (in meerdere soorten aanwezig) of een kleine wegomleiding. En dan de bestrating: belijning is niet meer nodig, kennelijk, en het asfalt wordt op allerlei plekken onderbroken door klinkers, die in twee kleuren en in verschillende patronen gelegd je natuurlijke richtinggevoel ondermijnen.

Na nog een onnavolgbare wegomleiding in een stadswijk in Groningen kom ik aan bij het Wall House #2, het einddoel van mijn reis, waar een tentoonstelling met het werk van Jan Swart te zien is. Ik sta voor een van zijn tekeningen zonder titel en het is of mijn tocht vol onvermoede obstakels zich daarin voortzet. Mijn blik begint de tekening te verkennen rechtsonder, waar een rechte lijn aanvangt richting het midden ervan. Daar lijkt een drempel op te doemen die onmiddellijk mijn rechtervoet doet zoeken naar een rempedaal. Op het moment dat ik daar ben aangekomen schrik ik van het stanleymesachtige element in het gezichtsveld dat de doorgang lijkt te verhinderen. Bukken!

Mijn vriendin sprak eens over een zwart-wittekening van Swart alsof ze keek naar een scène uit een film van Alfred Hitchcock. Ik zag dat toen nog niet zo, maar de hele tocht van Dokkum tot in de tekening vol visuele ontregelingen en onbestemde ruimtelijkheid van Swart hebben mij het karakter van totale suspense doen voelen! Ik neem een andere weg terug.

Peter van Lier, dichter ( www.peter-van-lier.blogspot.nl)